evolo

ē-vŏlo, āvi, ātum, 1, v. n., to fly out or forth, to fly away, to fly up (class.).

I.

Lit.:

ex quercu (aquila),

Cic. Leg. 1, 1, 2:

extra septa,

Varr. R. R. 3, 9, 15.— Absol.:

evolandi potestas,

Col. 8, 15, 1:

longius,

Dig. 41, 1, 5, § 6: aut saepe ex humili sede sublima evolat, Att. ap. Non. 489, 5 (Rib. Trag. Fragm. p. 211): evolare ubi nec Pelopidarum facta neque famam audiam, Poet. ap. Cic. Att. 15, 11, 3; id. Fam. 7, 30, 1; cf. id. ib. 7, 28; id. Att. 14, 12, 2; and Rib. Trag. Fragm. p. 252:

evolaverunt nebulae sicut aves,

Vulg. Sir. 43, 15:

longius (of geese),

Dig. 41, 1, 5, § 6.—

2.

Transf., to come forth quickly, to rush or spring forth:

ex corporum vinculis, tamquam e carcere,

Cic. Rep. 6, 14; cf. id. Lael. 4, 14:

(hostes) subito ex omnibus partibus silvae evolaverunt,

Caes. B. G. 3, 28, 3; 7, 27 fin.; cf.:

exanimatus evolat e senatu,

Cic. Sest. 12, 28:

rus ex urbe, tamquam e vinculis,

id. de Or. 2, 6:

e conspectu,

id. Verr. 2, 5, 34:

per medias vias,

Ov. A. A. 3, 710:

ut, lapidem ferro cum caedimus, evolat ignis,

Lucr. 6, 314.—

II.

Trop.:

(almost exclusively in Cic.): ii, quorum animi, spretis corporibus, evolant atque excurrunt foras,

Cic. Div. 1, 50, 114:

quaestiones omnium perrumpat, evolet ex vestra severitate,

id. Verr. 2, 1, 5; cf. id. Mur. 38, 82: ex poena, [p. 669] id. Prov. Cons. 6, 14:

quem illi esse in principibus facile sunt passi, evolare altius certe noluerunt,

to ascend, id. Fam. 1, 7, 8:

illos dolent evolasse,

id. de Or. 2, 52, 209:

sic evolavit oratio, ut, etc.,

rose, id. ib. 1, 35, 161:

tantos processus (Piso) efficiebat, ut evolare, non excurrere videretur,

id. Brut. 78, 272.